Αν και οι μαθητές του Αποστόλου Παύλου Ιάσων και Σωσίπατρος δίδαξαν τον Χριστιανισμό στο νησί μόλις τον 1ο αιώνα, οι απομονωμένοι χωρικοί προσηλυτίστηκαν τέσσερις με πέντε αιώνες αργότερα. Όμως οι δύσκολες συνθήκες της ζωής τους δεν τους άφηναν πολλά περιθώρια αφομοίωσης του χριστιανικού δόγματος. Όταν έμαθαν για την παρουσία στο νησί του Άγιου Σπυρίδωνα και για τα θαύματα που είχε κάνει, κατέβαιναν στην πόλη για να τον προσκυνήσουν και για να του αφιερώσουν τάματα. Ζούσαν απροστάτευτοι έξω από την περιτειχισμένη πόλη και υπέφεραν από επιδρομείς και κατακτητές. Στις δυσκολίες της ζωής τους ένοιωθαν αβοήθητοι. Μόνο μία δύναμη στεκόταν πάνω απ’ όλους. Μια δύναμη που αντιπροσώπευε τις υποταγμένες τους δυνάμεις. Μια δύναμη που τους ήξερε και τους ένοιωθε και κατά συνέπεια μπορούσε να τους προστατεύσει. O Άγιος τους.
Η τοπική πίστη στον Άγιο, συνίσταται στο ότι είναι ένας δικός τους Άνθρωπος που “ζει” σε μια εκκλησία κοντά τους, μπορεί να τους δει, μπορεί να αισθανθεί τον πόνο τους και να τους στέρξει. Μπόρεσε να τους σώσει από τους Τούρκους, από τη χολέρα, τους έφερε σιτάρι να φάνε, γι αυτό κι οι άνθρωποι του προσφέρουν κεντητά πασουμάκια, για να περπατάει μαζί τους, ο αόρατος και παντοδύναμος προστάτης τους.
Παρ’ ότι τον 15ο αιώνα ήταν ένας Κύπριος, σήμερα είναι ένας Κερκυραίος, ο Άγιος των Κερκυραίων. Oι καθημερινές παρακλήσεις των χωρικών προς το πρόσωπο του όταν οι Ενετοί τους έπαιρναν το ψωμί, όταν οι Τούρκοι κι οι πειρατές τους έπαιρναν τις ζωές τους, έχουν δημιουργήσει μια εσώτερη σχέση όπως του παιδιού με τον πατέρα. Λένε: “έχουμε τον Σπύρο να μας φυλάει και δε φοβόμαστε”. Έτσι ένας Κερκυραίος επιτρέπεται ακόμα και να “πει μια κουβέντα παραπάνω” στο όνομα του Άγιου ενώ ο ξένος μπορεί μόνο το σεβασμό του να δείξει.
O Άγιος Σπυρίδων γεννήθηκε στη Τριμυθούντα της Κύπρου το 270 μ. Χ. Γόνος φτωχής οικογένειας, δεν είχε ευχέρεια μόρφωσης και εργαζόταν ως βοσκός. Μετά το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας αφιέρωσε τη ζωή του στην Εκκλησία και χειροτονήθηκε Επίσκοπος Τριμυθούντας. Πήρε μέρος στη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 όπου και διακρίθηκε. Κατά τη διάρκεια των διωγμών του Μαξιμιλιανού συνελήφθη και εξορίστηκε. Έζησε όλη του τη ζωή στην Κύπρο κάνοντας θαύματα. Όταν οι Σαρακηνοί κατέλαβαν το νησί και οι Κύπριοι άνοιξαν το τάφο του για να μεταφέρουν το λείψανο του στην Κωνσταντινούπολη, βρήκαν το σώμα του ανέπαφο ενώ ο τάφος ευωδίαζε βασιλικό - αδιαμφισβήτητα σημάδια της αγιοσύνης του. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης το 1453 ένας Κερκυραίος πρεσβύτερος ο Γεώργιος Καλοχαιρέτης τον πήρε στην Κέρκυρα και τον κληροδότησε στα τρία του παιδιά. Το λείψανο πέρασε ως προίκα της εγγονής του Ασημίνας, στην οικογένεια Βούλγαρη οι οποίοι τον εναπόθεσαν στην ιδιόκτητη εκκλησία τους. O Άγιος μεταφέρθηκε στην σημερινή του κατοικία όταν λόγω του τειχισμού της πόλης η εκκλησία γκρεμίστηκε.